بر سَر ِ آنم که گر ز دست برآید.....
بر سَر ِ آنم که گر ز دست برآید | دست به کاری زنم که غصه سر آید | |
بگذرد این روزگار تلخ تر از زَهر | بار دگر روزگار چون شِکَر آید | |
بلبل عاشق! تو عمر خواه, که آخِر | باغ شود سبز و شاخ ِگل به بَر آید | |
صبرو ظفر, هر دو دوستان قدیمند | بر اثر ِ صبر نوبت ِ ظفر آید | |
صالح و طالح متاع خویش نمایند | تا چه قبول افتد و چه در نظر آید. | |
خلوت دل نیست جایِ صحبتِ اضداد: | دیو چو بیرون رود فرشته درآید! | |
بر در ِاربابِ بیمروتِ دنیا | چند نشینی که خواجه کِی به درآید؟ | |
صحبتِ حکام ظلمتِ شبِ یلداست, | نور ز خورشید خواه, بو که برآید! | |
غفلتِ حافظ در این سراچه, عجب نیست: | هر که به میخانه رفت بیخبر آید! |
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی