می نویسم تا خوانده شوم

برخلاف خواهر گلم که می گه به نوشته های قدیمی اش می خنده من می گم کاش به نوشتن ادامه داده بودم.اصلا کاش اونموقع هم برای نوشتن حرفهای عاشقانه وبلاگ داشتم.

یه زمانی وقتی چیزی می نوشتم تو هفت در قایمش می کردم تا کسی نخونه.مثل یه راز بود.

اما حالا می گم نوشته ای که خونده نشه چه ارزشی داره؟

من عوض شدم؟زمونه عوض شده؟یا اصولا دیگه چیزی برای پنهان کردن ندارم؟؟؟؟؟

دیگه تصمیم گرفتم جزئیات مربوط به بزرگ شدن کاملیا رو تو دفترش بنویسم و اینجا جایی باشه برای ثبت تجربیات مادرنه و حرف های دل........